میرزا عبدالحسین، معروف به میرزاآقاخان کرمانی،
(۱۲۳۲–۱۲۷۵ خورشیدی) ازشخصیت‌های سیاسی جنبش مشروطه ایران بود.
میرزا آقاخان را می‌توان در کنار فتحعلی آخوندزاده از بنیانگذاران ناسیونالیسم نوین ایرانی دانست.
او فرزند میرزا عبدالرحیم مشیزی،
از خان‌های بردسیر کرمان،
و از هواداران آیین یارسان (اهل حق) بود
و مادرش نیز نوهٔ مظفر علی شاه کرمانی بود.
وی خواندن و نوشتن را در بردسیر آموخت
و برای ادامهٔ تحصیلات راهی کرمان شد
و در آنجا فقه و اصول، حدیث و روایت، تاریخ ملل و نحل، ریاضیات، طب، نجوم، منطق، حکمت و عرفان آموخت.
معروف‌ترین استاد وی در این دوران،
ملا محمد جعفر کرمانی ملقب به شیخ العلما بود
و بارها در زمان ناصر الدین شاه به جرم بابی گری زندان شده بود.
به دلیل هم نشینی میرزا آقاخان با شیخ جعفر و شیخ احمد روحی فرزند شیخ جعفر،
وی با اندیشه‌های شیخ احمد احسائی آشنایی پیدا کردو تمایلاتی نسبت به بابیت پیدا کرد.
البته اعتقاد قلبی او ازلی بوده است نه بابی.
او همچنین همانند شیخ احمد روحی داماد یحیی ازل بوده‌است
و رگه‌های اندیشه بابی در افکار او به وضوح مشهود است
گرچه همانند ازلی‌ها گرایشی شدید به اسلام گرایی داشته است.
کتاب مذکور شامل سی و پنج نامه میرزا آقا خان به ملکم خان است.
همچنین نامه های مختلف او به شخصیتهای سیاسی زمانش است.
