محض اطلاع

بخشی از ترانه‌ای‌ست که پس از اسارت لطف‌علی‌خان، مردمان در شیراز و کرمان می‌خوانده‌اند.

 مردم لطف‌علی‌خان را دوست داشتند و در مقاطع مختلف ترانه هایی برایش میسرودند که ساده عامیانه و خالی از تملق است.

جاهایی هم با واقعیات تاریخی که اینک ما میدانیم مغایرت دارد

اما به هرحال از دل و زبان ساده مردم کوچه و بازار برامده.

اسکات وارینگ و هارفرد جونز ان را نقل کرده اند و روایتی کمی متفاوت از ان هم در مجله یادگار از زبان بومیهای کرمان امده است.

هم‌این‌طور سطرهایی نقل شده و باقی مانده. ترانه از زبان ِ خان شوربخت زندبرای خانواده‌اش که به اسیری رفتند،

و برای اسب‌اش؛ غران.

انگار که میان نوبت‌های شکنجه درون زندان با خود نجوا کند،

تا نوبت و دردی دیگر.

مردم لطف‌علی‌خان را دوست داشتند. اما کسی یاری‌اش نکرد.

در مورد شاه اسماعیل گفته‌اند که وقتی خانواده‌اش به دست عثمانی‌ها افتاد،

تا آخر عمرش غم‌گین شد و کسی خندهء او را ندید. و لابد گریه‌ها کرده.

اما لطف‌علی‌خان چی؟

این ترانهء عامیانه به‌هم‌ریخته و ناقص است. حتا گاهی گنگ است. باید چهارپاره بوده باشد که حالا به این روز افتاده.