در ایرانِ باستان

به جای کلماتِ خانم و آقا که ریشه ی مغولی دارند،

اجدادِ خوش سلیقه ی ما به زن،

«مِهربانو» می‌ گفتند، یعنی کسی که مهر خلق می کند

و به مرد، «مِهربان» می‌ گفتند، به معنای نگهبانِ مهر ...

در حد امکان همدیگه رو با این کلماتِ پُرمعنا صدا بزنیم ...

«مِهربانو»: همسر، مادر، دختر، خواهر، دوست،

«مهربان»: همسر، پدر، پسر، برادر، دوست ...

حال، تو چه مهربانویی یا مهربان، این رسالت زیبای مهرورزی را

در کلمات جاری کن تا ریشه ی عشق سیراب شود ...