تازگی ها هرگاه از دیگران می رنجم
یا حتی نگرانم که چه قضاوت هایی پشتِ پرده ی تظاهرشان،
برایم می کنند
چشمانم را می بندم
و این قسمت از جمله ی معروف "دیل کارنگی" را در ذهنم مرور می کنم
"دیگران حتی به اندازه ی سردردشان، به مردن من و تو اهمیت نمی دهند..."
و همین برای بیخیال شدنم کافیست...
و من نگران قضاوت های مردمی که به اندازه ی سردردشان هم برایشان مهم نیستم،
نخواهم بود...
راز آرامش همین است...!
