کاری به کارِ آدم‌هایی که میانِ کوهی از درد و ناخوشی دارند می‌خندند، نداشته باشید...
آنهایی که هیچ چیز بر وفقِ مرادشان نیست، اما هنوز خنده بر لب دارند...
به خدا این مدل بی‌خیال بودن، هنر می‌خواهد؛ عشق می‌خواهد؛ جگر می‌خواهد...!
باور کنید، تظاهر به بی‌خیالی از خلافِ رود شنا کردن هم سخت تر است...
هیچ‌کس نمی‌داند در دلِ اینطور آدم ها چه می‌گذرد...
هیچ‌کس نمی‌داند شب هایشان با چه زجری صبح می‌شود...
شاید دارند میانِ خنده هایشان تمام سعی‌شان را می‌کنند که فراموش کنند...
این ها خیلی خسته‌اند،
بی‌انصافی‌ست که از فرصت لبخندهایِ مصنوعی هم محرومشان کنیم...
جانِ عزیزتان قضاوت نکنید!
سرزنش نکنید!
برچسب نزنید!ا