زندگی چیست؟
چرا باید بود؟
چه باید کرد؟
این ها بدیعی ترین سوالی است که حداقل یکبار برای هر انسانی در طول عمرش ، ایجاد می شوند.بی تردید پاسخ به این سوالات بسته به نگرش و فلسفه ای که هر فرد پیروی می کند تفاوت می کند.
اما یادمان باشد که اگر دین نداریم آزاده باشیم(این سخن گرانبار حسین بن علی (ع) است)
این سوال برای من هم ایجاد شده است!!!
و بهترین پاسخ (البته با توجه به دیدگاه من) را در شعر حضرت مولانا یافته ام
امیدوارم مورد پسند همه قرار بگیرد(لااقل لختی به آن بیندیشیم)
حضرا مولانا می فرمایند:
روزها فکر من اینست و همه شب سخنم
کـه چـرا غافـل از احـوال دل خـویـشـتنـم
از کجا آمده ام، آمدنم بهر چه بود؟
به کجا می روم؟ آخر ننمایی وطنم
مانده ام سخت عجب، کز چه سبب ساخت مرا
یا چه بوده است مراد وی ازین ساختنم
جان که از عالم علوی است، یقین می دانم
رخت خود باز برآنم که همانجا فکنم
مـرغ بـاغ ملـکوتم، نیـم از عالم خاک
دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم
ای خوش آنروز که پرواز کنم تا بر دوست
به هوای سر کویش، پر و بالی بزنم
کیست در گوش که او می شنود آوازم؟
یا کدامست سخن می نهد اندر دهنم؟
کیست در دیده که از دیده برون می نگرد؟
یا چه جان است، نگویی، که منش پیرهنم؟
تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی
یک دم آرام نگیرم، نفسی دم نزنم
می وصلم بچشان، تا در زندان ابد
از سرعربده مستانه به هم در شکنم
من به خود نامدم اینجا، که به خود باز روم
آنکه آورد مرا، باز برد در وطنم
تو مپندار که من شعر به خود می گویم
تا که هشیارم و بیدار، یکی دم نزنم
شمس تبریز، اگر روی به من بنمایی
ولله این قالب مردار، به هم در شکنم
(دیوان شمس تبریزی)
