ﯾﺎﺩﺵ ﺑﺨﯿﺮ!
ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﮑﺎﻧﯽ ﻫﻤﻪ ﺩﻭﺭ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ...پ
ﯾﺎﺩﺵ ﺑﺨﯿﺮ!
ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﮑﺎﻧﯽ ﯾﮏ ﺩﻝ ﺳﯿﺮ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪﯾﻢ...
ﯾﺎﺩﺵ ﺑﺨﯿﺮ!
ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﮑﺎﻧﯽ ﺩﻟﻬﺎﯾﻤﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺍﺯ ﮐﯿﻨﻪ ﻭ ﮐﺪﻭﺭﺕ ﭘﺎﮎ ﻣﯿﺸﺪ...
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻋﺠﯿﺐ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ...
ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﻓﺮﺷﯽ ﮐﻪ ﻭﺳﻂ ﺣﯿﺎﻁ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮒ ﭘﻬﻦﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﻭﯾﮏ ﮐﺎﺳﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ
ﻭ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺷﺴﺘﻦ ﻓﺮﺵ ﺩﻭﺯﺍﻧﻮ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻓﺮﺵ ﺧﯿﺲ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﮐﻒ ﻣﯿﻨﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﻓﺮﺵ ﮐﺎﺳﻪ ﺭﺍ ﻫﻞ ﻣﯿﺪﺍﺩﻡ...
ﯾﺎﺩﺵ ﺑﺨﯿﺮ!
ﺁﺏ ﺑﺎﺯﯼ ﺁﺧﺮ ﻓﺮﺵ ﺷﺴﺘﻦ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻫﺎ...
ﺣﺘﯽ ﯾﺎﺩﺵ ﺑﺨﯿﺮ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻫﺎﯼ ﻣﺎﺩﺭ؛
ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮﺭﯼ ﺑﭽﻪ...
ﻣﻦ ﺑﺮﺍﺕ ﻟﺒﺎﺱ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩﻡ!
ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻗﺎﻟﯽ ﺷﻮﯾﯽ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﺭﺩ ﻣﯿﺸﻮﺩ،
ﺍﺻﻼ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﺮﻣﺎﺑﺨﻮﺭﻡ، ﺍﻣﺎ ﻓﺮﺵ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻓﺎﻣﯿﻞ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺩﻧﯿﺎ ﺷﺎﺩﯼ ﺑﺸﻮﺭﯾﻢ...
ﻻﺍﻗﻞ ﻓﺮﺵ ﻫﺎﯼ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ!
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺠﺎﯼ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻥ ﻫﺎ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﯾﮑﺪﯾﮕر
ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﮑﺎﻧﯽ،ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮒ ﺳﺮﺍﻍ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﻣﯽ
ﺭﻭﻧﺪ، ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﺁﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﮐﺪﺍﻡ ﮐﺎﺭﮔﺮ
ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺘﮑﺎﻧﺪ..؟
ﺁﻥ ﺩﻝ ﺧﺴﺘﻪ ﯼ ﭘﺪﺭﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﮔﺮﺩﮔﯿﺮﯼ ﮐﻨﺪ؟
ﺩﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ!
ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮒ ﻫﺎ ﻭ ﭘﺪﺭﺑﺰﺭﮒ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ،
ﻭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺩﻭﺭﯼ ﻧﺎﻻﻥ ﺍﺳﺖ...
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺩﻟﻢ ﯾﮏ ﺷﺎﺩﯼ ﺗﮑﺎﻧﯽ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ..
