بچه های امروز هرگز خاطراتی که ما با چراغ والور داریم را نخواهند داشت.
این چراغ ها که سه رنگ آبی و سبز و خاکستری داشت ساخت انگلیس بود
در زمستانها وسط اتاق جا خوش میکرد و در تابستانها گوشه اتاق بود.
تنها تاجری که حق فروش این محصول را داشت آقای میرمصطفی عالی نسب بود
و بعدها اولین کارخانه والور ساخت ایران را تاسیس کرد.
یادم میاد ظهرها که مدرسه تعطیل می شدیم در حالی که از سرما پاهایمان سِر و بی حس شده بود
شتابان به منزل می آمدیم و دفتر و کتاب را کنار این چراغ پهن میکردیم
و در حالی که تند تند مشق هایمان را مینوشتیم
یک چشممان هم به تابه یا قابلمه درب و داغونی بود که مادر ناهار ظهرمان را در آن آماده میکرد.
شعله آبی این چراغ توی اون زمستونهای پر از برف و یخ نوید گرمای آرامش بخشی میداد.
در زمستانها چراغ والورمان 24 ساعته روشن بود
و بعضی شبهای سرد و برفی که نفت چراغ تمام میشد یک شیرمرد میخواست تا به حیاط برود و از بشکه نفت بیاورد.
گاهی اوقات فکر میکنم چرا آن زمان با اینکه زندگی آنقدر سخت بود،
همیشه یادآوری آن دوران با آه و حسرت همراه است.....
