کوچیک تر که بودیم بی دلیل میخندیدیم
بی بهانه گریه میکردیم
صبوری حالیمان نبود ..
بی دلیل شاد بودیم ..
شاید سنمان 2 رقمی هم نشده بود ها اما معرفتمان بی رقم بود
اما این روزها ..
بد شده ایم !
درِ کلاس معرفت را بسته ایم،
پُلمپش کرده ایم ..
برای بخشیدن دنبال دلیل میگردیم !
از بلند خندیدن هراس داریم که نکند نیمه شب گوش های همسایه را اذیت کند
از گریه کردن هم میترسیم
که نکند دشمن هایمان از دور ما را ببینه و از ته دل شادی کنند
ما آدم ها این روزها
عجیب از بچگی هایمان، فاصله گرفته ایم
