چهارم ریاضی بودیم.
دو سه روز از آغاز سال تحصیلی بیشتر نگذشته بود.
جو مدرسه هم خیلی بگیر ببند بود و آوردن نوار کاست به مدرسه یه چیزی بود تو مایه های قتل شبه عمد!
یه ناظم داشتیم به اسم آقای شریفی که تازه از شهربابک اومده بود.
آدمی بود سختگیر ودر عین حال ساده دل.
یه روز یکی از بچه ها نوار جدید شهرام شب پره رو آورده بود مدرسه که تو راهرو از جیبش افتاد.
بلافاصله آقای شریفی عین عقاب پیداش شد
ولی خوشبختانه تو شلوغی زنگ تفریح نفهمید از جیب کی افتاده.
از سعید، که اتفاقا نوار هم مال اون بود،پرسید:
این مال کیه؟
اونهم گفت:
آقا مال هر کی هست اسمش روش نوشته!
چون نوار دم کلاس ما پیدا شده بود حدس زد مال یکی از ماست.
آقای شریفی گذاشت همه اومدن سر کلاس بعد اومد تو و بلند گفت:
مبصر کلاس؟
من بلند شدم گفتم :
بله آقا.
گفت:
شهرام شب پره کدوم یکیه؟!
گفتم:
آقا امروز نیومده!
گفت:
هر وقت اومد راهش نمیدی تو کلاس، بیارش دفتر!
گفتم:
چشم.
این قضیه تو مدرسه پیچید و شده بود سوژه خنده.
گذشت تا چند روز بعد که آقای شریفی منو احضار کرد دفتر.
با یه لحن شماتت آمیزی گفت:
آقا رضا من از شما انتظار نداشتم به من دروغ بگی!
من گفتم:
چه دروغی گفتیم آقا؟
گفت:
سر قضیه شهرام شب پره.
آه از نهادم بلند شد و تو دلم گفتم یکی منو لو داده.
تته پته کنان پرسیدم:
چی شده مگه آقا؟
گفت:
من از بچه ها پرسیدم گفتند امسال اصلا اینجا ثبت نام نکرده، رفته دبیرستان واعظی!
یه نفس راحتی کشیدم و گفتم:
آقا من روز اول سال دیدمش، فکر کردم هنوز میاد اینجا.
گفت:
همون بهتر که رفت، بچه های مردم رو منحرف میکرد.
