در ایرانِ باستان
به جای کلماتِ خانم و آقا که ریشه ی مغولی دارند،
اجدادِ خوش سلیقه ی ما به زن،
«مِهربانو» می گفتند، یعنی کسی که مهر خلق می کند
و به مرد، «مِهربان» می گفتند، به معنای نگهبانِ مهر ...
در حد امکان همدیگه رو با این کلماتِ پُرمعنا صدا بزنیم ...
«مِهربانو»: همسر، مادر، دختر، خواهر، دوست،
«مهربان»: همسر، پدر، پسر، برادر، دوست ...
حال، تو چه مهربانویی یا مهربان، این رسالت زیبای مهرورزی را
در کلمات جاری کن تا ریشه ی عشق سیراب شود ...
