اسب در فرهنگ ایرانی
«اسب از ریشه «اس» به معنی دونده و تیزتک است.
زیرا اسب تیزتک ترین جانور اهلی است.
ریشه واژه سواری هم در واژه اسب است
و در اصل اسب باری بود که بر اثر تحولات زبان شناختی به مرور زمان به صورت سواری درآمد.»
اسب که آن را نمادی از نجابت و زیبایی ذکر نموده اند
یکی از پرنقش ترین و اصیل ترین حیوانات اهلی در دنیای اساطیر ایران باستان به شمار می آید.
ایرانیان باستان همان گونه که برای خود و خانواده خویش از اهورا مزدا طلب نیکی می کردند،
برای اسب خود نیز نیرومندی می خواستند.
در اوستا از اسب به عنوان یکی از برگزید ه ترین حیوانات نام برده شده
و حتی برای معالجه و نیک نگاهداری از آن نیز دستوراتی آمده است
و این نشانه ای از پاکی، اصالت و اهمیتی است که در فرهنگ ایرانی برای این حیوان قائل بودند.
اهمیت اسب در دنیای اساطیر ایران تا به آن اندازه است که هر ایزد دارای گردونه های زرین و اسب های تیزتک بود.
