در حضور هفت گروه ، هفت کار را مخفی انجام بدهید تا سعادتمند شوید:
1 – در حضور فقیر . دم از مال و منالت نزنید
2 – در حضور بیمار . سلامتیت را به رخش نکشید
3– در حضور ناتوان . قدرت نمایی نکنید
4– در برابر غصه دار. خوشحالی نکنید
5– در برابر زندانی. آزادیتان را جلوه نمایی نکنید
6– در حضور افراد بدون فرزند. از فرزندت تعریف و نوازش نکنید
7– در برابر یتیم. از پدر و مادرتان نگوئید
گفتن جملهٔ "معذرت میخوام" هم درست مثل جملهٔ "دوستت دارم" اندازه و جایی دارد!
از به زبان اوردنش نه خیلی اجتناب کنید و نه بیش از حد استفاده کنید!
اگر بیشتر از حد معمول، بابت کارهای نکرده عذر بخواهیم
کاملا محسوس خودمان را به دست خودمان گناهکار کرده ایم!
و اگر هم بابت کارهای خطایی که کرده ایم عذر خواهی نکنیم ،
قطعا ادمهای زیادی را در راهِ این خودخواهی و غرور از دست میدهیم!
اشتباه از هرکسی ممکن است سر بزند!
اما مهم این است که برای جبرانش چه کاری انجام دهیم!
خیلی از اطرافیان ما تنها منتظر یک عذرخواهی از سوی ما هستند تا راه را برای برگشتمان بازکنند و دلشان صاف شود!
و با همین یک جملهٔ ساده و استفاده.ٔ به موقع از آن میشود هزاران رابطه را زنده کرد!
پس از گفتنش هراس نداشته باشید!
چرا که نگفتنش میتواند ضررهای بیشتری را بار اورد!....................
آدما خیلی بی انصافن،
یهو میان تو زندگیت درست وقتی که دوست نداشتی حتی خودتم تو زندگیت باشی...
میان،
از عشق حرف میزنن،
از دوست داشتن،
از آخر دنیا،از نفساشون که بسته به نفستِ...
کم کم باور میکنی،
هرکسی باشه خب باور میکنه،
روزاتون خوب میگذره،اونقدر که هر شب که میخواید بخوابید میترسید از اینکه نکنه خواب باشه...
خاطره میسازید باهم
تو خیابون،کافه،رستوان،تو تراس خونتون...
تو هرجایی که فکرشو بکنید...
باهم آهنگ گوش میدید،
فیلم میبینید،
میخندید...
کم کم زندگیتون پر میشه از حضورش.
معرفیش میکنید به دوستاتون،
مادرتون،
پدرتون...
باهم شروع میکنید به ساختن آینده.
دلتون از داشتنش خوشه،
پشتتون به بودنش گرم...
یه روز صبح از خواب بیدار میشید،
گوشیتونو برمیدارید
قبل از اینکه دستتون بره سمت گزینه کال،
یه پیام ازش میبینید...
همونجور که یهو،بی اینکه شما بخواید اومد و با اصرار موند
همونجور یهو و با اصرار از پیشتون میره...
و شما رو تنها میزاره
با آینده و پارک و بوتیک و خانوادتون و دوستاتون و کافه و خیابونای لعنتی این شهر و یه مشت عکس دو نفره...
بیاین اینقدر بی انصاف نباشیم،
بیاین اگه یکیو نمیخوایم،
اگه هنوز قبلیو یادمون نرفته،
اگه موندنی نیستیم،
حرف از موندن نزنیم..
اگر خداوند برای لحظه ای فراموش میکرد که من عروسکی کهنه ام
و تکه کوچکی از زندگی به من ارزانی میداشت
احتمالا همه آنچه را که به فکرم میرسید نمیگفتم
بلکه به همه ی چیزهایی که میگفتم فکر میکردم.
کمتر میخوابیدم و بیشتر رویا میدیدم.
چون میدانستم هر دقیقه ای که چشممان را بر هم میگذاریم شصت ثانیه ی نو را از دست میدهیم.
هنگامی که دیگران می ایستند راه میرفتم
و هنگامی که دیگران میخوابیدند بیدار میماندم.
هنگامی که دیگران صحبت میکردند گوش میدادم
و از خوردن یک بستنی شکلاتی چه لذتی که نمیبردم.
کینه ها و نفرت هایم را روی تکه ای یخ مینوشتم و زیر نور آفتاب دراز میکشیدم.
اگر خداوند تکه ای زندگی به من ارزانی میداشت
قبایی ساده میپوشیدم و طلوع آفتاب را انتظار میکشیدم....
با اشکهایم گلهای سرخ را آبیاری میکردم
تا درد خارشان و بوسه ی گلبرگهایشان در جانم بخلد
و هر روز غروب خورشید را عاشقانه مینگریستم.
خدایا اگر تکه ای زندگی میداشتم
نمیگذاشتم حتی یک روز بگذرد بی آنکه به مردمی که دوستشان دارم نگویم که دوستشان دارم.
بله تا جایی که میتوانستم به آنها میگفتم که دوستشان دارم.هر لحظه.
به همه ی مردان و زنان میقبولاندم که محبوب منند و در کمند عشق زندگی میکردم.
به انسان ها نشان میدادم که چه در اشتباه اند که گمان میبرند وقتی پیر شدند دیگر نمیتوانند عاشق باشند.
به آدمها میگفتم که عاشق باشند و عاشق باشند و عاشق .
به هر کودکی دو بال میدادم اما رهایش میکردم تا خود پرواز را بیاموزد
و به سالخوردگان یاد میدادم که مرگ نه با سالخوردگی که با فراموشی سر میرسد.
به انسانها یاد آوری میکردم که در قبال احساسی که به یکدیگر میدهند مسئولند.
آه !! انسانها ،
از شما چه بسیار چیزها آموخته ام .
من دریافته ام که همگان میخواهند در قله کوه زندگی کنند
بی آنکه بدانند خوشبختی واقعی جاییست که سراشیبی به سمت قله را میپیماییم.
دریافته ام که وقتی طفل نوزاد برای اولین بار با مشت کوچکش انگشت پدر را می فشارد
او را برای همیشه به دام می اندازد.
دریافته ام که یک انسان فقط هنگامی حق دارد به انسان دیگر از بالا به پایین بنگرد
که ناگزیر باشد او را یاری دهد تا روی پای خود بایستد.
من از شما بسی چیزها آموخته ام
اما در حقیقت فایده چندانی ندارد
چون هنگامی که آنها را در این چمدان میگذارم
بدبختانه در بستر مرگ خواهم بود.
اما شما این را بخاطر بسپارید.چون هنوز زنده اید.
.
لطفا برایِ ارزش گذاری رویِ آدم ها ،
معیارِ ثروت را کنار بگذارید ...
باور کنید من بهترین شخصیت هایِ زندگی ام را
در نهایتِ تنگ دستیِشان یافتم ...
آدم هایِ خوب و اصیلی ؛
که به جایِ جیب هایشان
مغز هایشان پر بود ...
قلب هایشان پر بود ...
"اصالت" ، مطلقاً هیچ ربطی به "ثروت" ندارد ...
وقتی آدم ها به هیچ صراطی مستقیم نیستند
تو هم یک جوری باش که نه محبت زیادت بزند زیر دلشان...
و نه نامهربانیت بشیند تو ذهنشان...
به گونه ای باشید ،به گونه ای که دلتان می خواهد...
عاشق شوید،اما عاشق چیزهای قشنگ...
دلتان را به جائی اسیر نکنید
عشق،که فقط عشق زن و مرد نیست...
دور و برتان را خوب نگاه کنید،می بینید خیلی چیزها هست برای دوست داشتن...
فقط یادتان باشد،همیشه مغزتان را با دلتان تنظیم کنید
خودتان با خودتان نه با هیچ کس دیگر،که اگر غیر از این باشد بازهم یک جای کار می لنگد...
خوشبختی را هیچ کس به هیچ کس نمی دهد جز خودتان...
اگه حواستان به خودتان باشد،
قدر خودتان را بدانید...
همیشه خوشحالیو خوشبخت.
مهمترین سایزی که باید آدم بدونه سایز (دهنشه).
قضاوت در مورد دیگران انتقاد نیست (توهین) است.
هر کار یا حرفی که در آخرش بگیم "شوخی کردم"، شوخی نیست حمله به شخصیت آن فرد است.
بازی کردن با احساسات مردم، زرنگی نیست، (هرزگی) است.
خراب کردن یک نفر توی جمع جوک نیست، (کمبود) است.
به راهی که اکثر مردم می روند بیشتر شک کن، اغلب مردم فقط تقلید می کنند. انگشت نما بودن بهتر از احمق بودن است.
ﻳﺎﺩ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻧﻜﻨﻴﻢ .
ﻫﺮﮐسی ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺗﯿﭙﻪ ﻫﺮﺯﻩ ﻧﯿﺴﺖ !
ﻫﺮﮐسی ﺭﯾﺶ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﻮﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ !
ﻫﺮﮐسی ﭼﺎﺩﺭ ﻣﯿﺰﺍﺭﻩ ﻣﺮﯾﻢ ﻣﻘﺪﺱ ﻧﯿﺴﺖ !
ﻫﺮکسی ﺧﻮﺵ ﺯﺑﺎﻧﻪ ﭼﺎﭘﻠﻮﺱ ﻧﯿﺴﺖ!
ﻫﺮکسی ﻣﯿﺨﻨﺪﻩ ﺑﯽ ﻏﻢ ﻧﯿﺴﺖ !
هرکسی ﺯﯾﺎﺩ ﮐﺎﺭﻣﯿﮑﻨﻪ ﺣﻤﺎﻝ ﻧﯿﺴﺖ !
هرکسی ﺩﻭﭼﺮﺧﻪ ﺳﻮﺍﺭﻩ ﻓﻘﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ !
ﻫﺮکسی ﺁﺩﻣﻪ , ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﯿﺴﺖ!
کسی ﮐﻪ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﻣﯿﮑﺸﻪ، ﻣﻌﺘﺎﺩ نیست
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻨﺰ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﯿﺸﻪ، ﺑﯽ رحم نیست.
کسی ﮐﻪ ﺩﺭﺱ ﻧﻤﯿﺨﻮﻧﻪ، ﺧِﻨﮓ ﻧﯿﺴﺖ.
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﻣﯿﮑﻨﻪ، ﻻﻝ ﻧﯿﺴﺖ
پس زودقضاوت نکن...!
پرستار که باشی
شاید در رویای بچه ها غول سفید پوشی هستی که مدام میخواهی آمپولشان بزنی
پرستار که باشی شاید خیلی ها ندانند که تو چقدر گاهی دلت تنگ می شود
برای دیدن یک فیلم، برای خواندن یک کتاب، برای بودن کنار خانواده در یک پیک نیک ساده چند ساعته
پرستار که باشی
شاید کسی نداند که تو چقدر خندیدی با خنده های بیمارت و چقدر اشک ریختی با اشک هایش
پرستار که باشی
شاید کسی نداند که چه شب ها از فرط خواب و خستگی تلو تلو خوردی در راهروهای بیمارستان
و چقدر چرت زدی روی میز ایستگاه پرستاری
پرستار که باشی میفهمی لذتی که تو یه cpr موفق هستو هیچ جای دیگه نمیتونی تجربه کنی
پرستار که باشی شاید هیچ وقت کسی ندونه پشت در اتاق احیا چقدر گریه کردی
پرستار که باشی میفهمی چقدر معجزه نزدیکه
پرستار که باشی هر آدم مریضی هر کجا ببینی فقط میخوای حالشو خوب کنی
پرستار که باشی با دیدن مرگ یه نفر هزار بار بمیری
پرستار که باشی شاید خیلی ها خیلی چیزها را ندانند
اماتو میدانی که باید به لباس سفید مقدست عشق بورزی و دوستش داشته باشی
روز پرستار گرامی باد
تلفن که زنگ خورد ، ناخودآگاه از جایم پریدم و با دست پاچگی ، جواب دادم
آن طرف خط دوستم محمد آقا بود:
پیگیر بستری کردن گل آقا تاجیک بود
گل آقا تاجیک جوان بیست و پنج و یا بیست وشش ساله ای است
که این روزها به نماد و الگوی من برای عشق ورزیدن به زندگی تبدیل شده است!!!
محمدآقا در کار خرید و فروش ضایعات فعالیت دارد(البته مجبور است، حقوق بازنشستگی کفاف زندگیش را نمی دهد)
در مزایده ای تعداد زیادی تخت دست دوم بیمارستانی را خریده اند
و با نیت خیر خواهی بصورت تکی و زیر قیمت می فروشد
تماسی از یکی از شهرستانها دریافت می کند که مردی یک تخت می خواهد
با حداکثر تخفیف!!!
پیگیر که میشود با گل آقا تاجیک آشنا می شود
درست دوازده سال پیش در یک تصادف ، گل آقا با سوار بر موتور سیکلت به جدول کنار خیایبان برخوردمی کند
قطع نخاع میشود
همه بدنش به غیر از سر، بی حس است
و سالها خوابیدن و فقر مالی و نداشتن یار و یاوری
زخم های بزرگی را در پوست، پشت و شکم و پاهایش ایجاد کرده(زخم بستر)
گل آقا از پدری افغانی و مادری ایرانی در ایران متولدشده و هرگز افغانستان را ندیده است
اما پاسپورت افغانی دارد
و دیروز پای راستش را به علت عفونت ، قطع کردند
اما مطلب مهم برای من ، امید به زندگی در این آدم است
هیچ کاری را نمی تواند بکند
فقط چشمهایش حرکت می کنند
میخورد و می خوابد
اما عاشقانه میخواهد زنده بماند
با ذره ذره وجودش تلاش میکند تا باشد
در خانواده ای که به علت فقر مالی ، حتی توان تهیه هزینه پانسمان زخم های اورا ندارند
و همه از صمیم قلب ، مرگ اورا می خواهند
او عاشقانه می خواهد زنده بماند
هنوز آرزو دارد
به معجزه فکز می کند
و تنها آرزویش این است که:
قبل از مردن ،شیعه شود!!!
نه اینکه به لفظ و کلام
نه در اصل و بصورت جامع و کامل
البته در این مورد قضاوتی ندارم چون اصلا شرایط وموارد را نمی دانم
اما عشق به زندگی و امید به زنده بودن در یک انسان قطع نخاعی ، برایم بسیار عبرت آموز است
یک لحظه به یاد ناشکری ها و کرکرهای بچه گانه خودم افتادم
یک دل درد و یک سردرد مرا از زندگی سیر می کند
یک مشکل کوچک مرا تاانتهای جاده زندگی می رساند
قدر دان موهبات ها و نعمت های بیکران خداوند منان نیستم
چشمم را بسته ام و به بی ارزش ها بها داده ام
کاش آئینه عبرت می شد
معروف است که یکی از بزرگ‌ترین کشفیات ارشمیدس در حمام صورت گرفت
و وی شوق‌زده، از حمام بیرون زد و فریاد کشید «یافتم، یافتم».
روزی که ارشمیدس به حمام رفت، لابد چرک بود.
اما به جای اینکه کیسه بکشد شروع به بازی و غوطه‌خوردن در آب کرد.
پایین می‌رفت و بالا می‌آمد، باز پایین می‌رفت و بالا می‌آمد،
خیلی آرام، یک بار دیگر که پایین رفت یکهو از آب بیرون جست.
فریاد کشید: یافتم، یافتم...
کسانی که حمام نرفته‌اند نمی‌دانند که فریاد در حمام چه انعکاس پرابهت و چندباره‌ای دارد.
پژواک صدا در خود صدا می‌پیچد و باز ارشمیدس انگار که «مویش» را می‌کشند از ته دل فریاد می‌زد:
یافتم، یافتم...
اولین گمان این بود که ارشمیدس سنگ پا پیدا کرده است،
اما تا آن روز کسی برای سنگ پا اینطور نعره نکشیده بود.
آنهایی که به ارشمیدس نزدیک‌تر بودند
بی‌اختیار ذهنشان به ثروت و جواهری رفت که ارشمیدس از روی خوش‌شانسی و اتفاق آن را پیدا کرده است
که فریاد در فریاد ارشمیدس انداختند: مال ماست، مال ماست...
اما ارشمیدس بی‌اعتنا به همه‌چیز و همه‌کس و حتی لباس‌هایش، از سر شوق، لخت مادرزاد از حمام بیرون زد.
صاحب حمام فقط یک فریاد کوتاه داشت:
پس پول حمام چی؟
بعد یکهو مثل تیر از ذهنش گذشت که ارشمیدس چیز باارزشی یافته و فریاد‌زنان به دنبالش افتاد:
مال من است، مال من است!
حمامی پس از اینکه دویست، سیصد متر به دنبال ارشمیدس دوید،
دیگر کاملاً باورش شد که ارشمیدس چیز باارزشی پیدا کرده و حالا فریاد می‌زد: دزد، دزد، بگیریدش...
وقتی ارشمیدس از کنار بازار شهر گذشت جمعیتی که از پی‌اش می‌دوید به هجده نفر رسید،
در حالی که ارشمیدس همچنان فریاد می‌زد: یافتم، یافتم...
شمع‌فروشان و نعل‌بندان و خلاصه کاسب‌کارها از کسانی که به دنبال ارشمیدس بودند می‌پرسیدند:
«مگر چه شده است؟»
و آنها جواب می‌دادند:
«یافتش، یافتش» و همین‌طور از پی ارشمیدس می‌دویدند.
پیرزنی گفت: چه بی‌حیاست این مرد!
لاتی به محض اینکه ارشمیدس را آن‌طور لخت مادرزاد دید گفت:
این چی‌چی پیدا کرده که باید حتماً لخت باشه تا نشون بده؟!
در سرکوی سگ‌بازها، آنجا که «کلبی»ها جمع می‌شدند، بالاخره جلوی ارشمیدس را گرفتند.
لنگی به دور تنش پیچیدند، پیرمردی نفس‌نفس‌زنان از راه رسید:
من هفته قبل در حمام انگشتر طلایم را گم کردم، زنم شاهد است!
حمامی هم رسید: منطقاً آنچه در حمام است، مال حمامی است.
یکی از سوفسطائیان خواست با این نظر مخالفت کند که مأمور دولت آمد وگفت:
حرف بی‌حرف! این چیزها مال دولت است.
مرد میانسالی از جمعیت گفت:
قربان هنوز معلوم نیست چی‌چی هست.
مأمور خود را از تک و تا نینداخت:
پس زودتر معلوم کنید تا بفهمیم صاحب چه چیزی هستیم!
اما ارشمیدس که غافل از دور و برش بود همین‌طور داد و فریاد میکرد:
یافتم، یافتم، یافتم...
جمعیت که هر دم بیشتر می‌شد و کلافه بود دسته‌جمعی فریاد زدند:
آخه بگو چی یافتی؟
ارشمیدس با همان شور و حرارت فریاد کرد:
هر جسمی که در آب فرورود به اندازه وزن مایع هم‌حجمش سبک میشود.
مردم گفتند: چی، چی گفتی؟
ارشمیدس که از دقت و توجه مردم نسبت به مسائل علمی شوق‌زده شده بود شمرده گفت:
دقت کنید، هر جسمی که در آب فرورود به اندازه وزن مایع هم‌حجمش سبک میشود.
همگی با هم گفتند:
«این مردک خر چه می‌گوید، دیوانه است»
و از دورش پراکنده شدند
ارشمیدس از دور صدای مردی را شنید که می‌گفت
«هر جسمی که در آب فرورود به اندازه ارشمیدس دیوانه نمی‌شود» و صدای خنده مردم بلند شد.
فردای آن روز به سردر حمام یک تابلوی کوچک نصب شد که روی آن با خط خوش یونانی نوشته شده بود:
برای حفظ شئونات اخلاقی از پذیرش دانشمندان و فلاسفه معذوریم.
***************
برگرفته از: کتاب مو، لای درز فلسفه-اردلان عطارپور
