فلسفه زندگی کردن

فلسفه بودن انسان بر روی زمین ویا همان زندگی کردن ، مفهومی گسترده است

به گستردگی همه انسان هائی که بر روی زمین زیسته اند و خواهند زیست!!!

میلیاردها میلیارد نگاه و دیدگاه وجود داشته و وجود خواهد داشت

چرا که هر انسان منحصر به فرد است

خاص است

یگانه است

اما من گمان می کنم درصد کمی از این همه نفراتی که به دنیا آمده ، رفته و یا خواهند آمد و خواهند رفت

بدانند که چرا هستند؟

چرا باید باشند؟

چرا باید زندگی کنند؟

اصلا زندگی چیست؟

انسان چه باید بکند؟

متاسفاه خیلی از ما آدم ها(ببخشید قصد جسارت ندارم!!) حتی به این فکر هم نمی کنیم

تا حداقل پاسخی برای خودمان بیابیمو  بر اساس آن برنامه و هدفی داشه باشیم برا یگذران عمرمان

عمر بزرگترین سرمایه هر انسان است!!!

حالا با هر دیدگاه و فلسفه ای که به آن نگاه کنیم  ، این موضوع صدق می کند

بسیاری از مردمان فقط هستند، برای آنکه روز را شب کنند و شب را به صبح برسانند!!!

هر روز همان تکرار دیروز است.

بودن را چه باید معنا کرد؟

عمر می گذرد:

مثل آب روان

مثل باد

مثل برق

چشم بر هم می زنیم دیر شده است

برای همه چیز!!!

اما براستی چه باید کرد؟

و هدف و فلسفه زندگی انسان کدام است؟

انتظار بی جا از دیگران : ممنوع

ارام باش

تقلای بیهوده نکن

مثل موج بر در و ودیوار می کوبی ، که چه شود؟

عاقبت همان میشود که باید بشود!!!

غیر از این است؟

تو تلاشت را بکن ، با تفکر خودت هم کار را برنامه زیری کن

اما خیلی مهم نیست که بشود یا نشود!!!!

بزرگی گفته است:

ما مامور به وظیفه هستیم

نه مسئول نتیجه!!!!

کمی باید از حساسیتم کم کنم

خیلی نباید توقع داشته باشم که درکم کنند

مرا بفهمند

خوب طبیعی است ،  من هم آنها را خوب نمی فهمم ، درک نمی کنم

خیلی هم انتظار نداشه باشم که احترام بگذارند ، منصف باشند!!!

اما سادگی هم نباید بکنم

تکرار گذشته درد اورم ، اشتباه بزرگی است!!!!

می گویند: اشتباه در مرتبه اول اشتباه است

در مرتبه دوم دیگر اشتباه نیست ، حماقت است!!!

اعتماد به هرکس با دیدگاه شخصی ، کاری اشتباه است

زمان می برد تا عادت کنم به این روش تازه

اما باید بشود

باید

فاجعه زندگی انسانها

آدم هـا می آینـد
زنـدگی می کننـد
می میـرنـد و می رونـد
امـا فـاجعـه ی زنـدگی ِ تــو
آن هـنگـام آغـاز می شـود کـه
آدمی می رود امــا نـمی میـرد!
مـی مـــانــد
و نبـودنـش در بـودن ِ تـو
چنـان تـه نـشیـن می شـود
کـه تـــو می میـری
در حالـی کـه زنــده ای …

الزام به ایجاد تغییر رویکرد مدیرینی در محل کار

نمی دانم شاید درک نمی کنم!!

مدتهاست احنرامش را نگه می دارم

حرمتش را

شخصیتش را

با همه حرمت شکنی ها و جار و جنجالهای بی شرمانه اش

باز هم رعایت کردم

لب به دندان گزیدم و در خود ریختم

گفتم بگذار و بگذر

اما می ترسم صیرم لبریز شود

و آنوقت نمب دانم چه خواهدشد

شاید هم مقصر من هستم

خواسنم مدیریت انسان محورانه را اجرا کنم

حالا دارند با همه بنیاد من

و همه آبرو و شخصیتم بازی می کنند

ظاهره بتید همان سبک مدیرینی شحص محور را اجرا کنم

وقتی جنبه ندارند احنرام جایز نیست!!!

گفته اند:

خوبی که از حد بگذرد

نادان خیال بد کند!!

قصه این روزهای من است

و همکارانی که همدیگر را نمی فهمیم

بازگشت به اصل خودم

چندروزی از نوشتن دور شدم

نشد بنویسم

نوشتن مثل حرف زدن است برای من!!!!

چون نیاموخته ام که قبل از حرف زدن فکر کنم

هرچه به سر زبانم می رسد می گویم، بدون تفکر!!

حالا وقتی می نویسم هم همین گونه است

گاهی وسط نوشتن مطلب از دستم خارج میشود

و می بینم بجای رسیدن به نتیجه ، از جای دیگر سر در می اورم!!!!

این هم ضعف است

اینکه نتوانی با اندیشیدن بگوئی یا بنویسی!!!

ولی باز هم می گویم نوشتن زیباترین حس را برای من ایجاد می کند!!!

وبلاگ نویسی هم دنیائی دارد

اعتیاد هم می اورد

یکی میخواهد دنبال کنندگانش را زیاد کند

یکی میخواهد لایک  هیش را افزایش دهد

یکی بازدید کننده میخواهد

اما با همه اینها دنیای قشنگیست

سعس می کنم به خودم برگرددم!!!

آرزوی جدید

تخصص و تسلطی در زمینه خط شناسی و زبان ندارم

اما کاشکی در دستور زبان فارسی ، میشد حالت و لهن کلام هم درج میشد

اینکه من و شما در یک حال و هوای خاص خودش ، حرفی را می نویسیم

زمان خواندنش ، طرف با حالی که خودش بخواهد می خواند

من با سادگی برای دوستی نوشتم

و شاید او هم با سادگی و ملایمت حرفی را پاسخم داد

اما من گمان کردم حرفش تنداست ، تهدید است

و شاید یک خیال بد در ذهنم جاری شد

اما اگر متن حالات را هم بیان میکرد اشتباه نمی کردم

ابن هم شد یک آرزو!!!!

ترسهایتان را بنویسید

ترست را اگر بنویسی ، اگر نگویم از بین می رود ، لااقل کم میشود!!!

همه آنچه از آنها گریزان بوده ام راخواهم نوشت

با همه زشتی ها و بدی هایش.

بر من ببخشید اگر قلمم زشت و بی حیاست

اگر تند و تلخ است

اگر مراعات نمی کند!!!!

غروب عصر یک جمعه پائیزی در روستائی در قلب کویر!!

همانقدر که زیباست

همان اندازه هم توهم دارد

ترس دارد

وقتی اینگونه می نویسم ، راحت می شوم

نفس می کشم

دید بهتر و روشن تری را از گذشته ام خواهم داشت

 همه مبهمات ذهنم را می بینم!!!

باورتان بشود و یا نشود ، قلم من همین قدر تند و تلخ و نازیباست

به تلخی سرگذشتم

و به تندی همه آزرده خاطریهایم

عمری که بیهوده گذشت

بی هیچ برداشتی

نه مادی

و نه معنوی

فقط گذران عمر بود

بیهوده و پوچ!!!

راستی زندگی چه معنائی دارد!!!!!

درکش نمی کنم

نمی فهمم

نتوانسته ام مابین اجزای دنیا تعادلی ایجاد کنم

به قولی:

کفن را به روی سر می کشم ؛ پاهایم بیرو ن است

به روی پا می کشم ، سرم بیرون است!!!

یا کفن کوتاست

یا قد من ناجور است

دلت را خوش نکن این راه بن بست است

دلت که هوائی باشد

ماندنت هم بی فایده است!!!

دل در گروی دنیای دیگری دارم

شاید چون اهل این دنیا نیستم

شاید چون نمیتوانم کارآمد و کارا باشم

هوائی هستم

به حد جنون بیزارم از تو ای دنیا

بی فایده است

تلاشیست پوچ

الکی خودم را دلداری می دهم که خوب می شود

چه خوب شدنی

هر روز بدتر از دیروز

دلت را خوش نکن این راه بن بست است!!

ذهنم درگیر است

دنیا از دید من ، واگویه فداکاریست در داخل اطاق های که نیمه تاریکند!!!

و یا اشرافیت است در اطاق هائی که در و پیکری ندارد و همه جایش درب است و پنجره!!

و با لوسترهائی پرنور و با مخلوطی از نور سفید و زرد ، روشن شده است

دنیا غروب پائیزی است در روستا

که با ذیق وقت باید شلغم بکنی و بشوئی و ببری خانه

تا شب غذای گوسفندانت آماده باشد

دنیا بوی تند روغن مینی بوس است

برای پسرکی که با تردید دست مادرش را گرفته و سوار بر مینی بوس به خانه می رود

دنیا ناداری پدر است

کارگری پدر است در معدن

دنیا طعم تلخ بی پولیست

دنیا اشک و قهر زن همسایه است از خیانت شوهرش

دنیا صدای اره برقی است که مدام پسر بچه را بکار فرا می خواند

دنیا بغض من است

پر از حسرت

پر از ترس

خاطراتی محو و گنگ از گذشته ای بی فروغ

دنیا مهربانی بیش از حد من است تابدان حد ، که احمق فرضم می کنند!!!

دنیا خواستن همه چیز برای خودت است در ناداری دیگران

دنیا چادرشبهای بزرگ و پرباریست که خاله ام برسر می گذاشت و الان هیچ کدام از دیسک های کمرش سالم نیستند و من جرات دیدنش را ندارم چرا که میترسم از دستش بدهم . میترسم  ومیترسم!!!

دنیا مغلطه متلک های است که خواهرم را به بردگی برد

دنیا هفت رنگ هزار پیشه ای است که همه عمر در پی آن میدوی و هیچوقت هیچ نداری!!!

دنیا سوگلی سلاطین و مایه دارهاست

دنیا کعبه آمال همه آنان است که گمان دارند می فهمند

دنیا خانه عشق دغل کارانیست که با دروغ همه چیز دارند

و کو آخرتی که بخواهند پاسخ گوی دروغ هایشان باشند

دنیا بازار مکاره آدم هائیست که مردم را با ترس از جهنم ، فریب میدهند تا استثمار کنند

دنیا بساط هزار رنگی است که من هنوزم که هنوز است درکش نکرده ام که هیچ

با او کنار هم نیامده ا م

راستی پس از مزگ چه خواهدشد؟

واقعا مرگ گذرگاهسیت برای رد شدن؟

و یا پایانیست بر درد و آلام؟

ذهنم درگیر است

معنای عشق و انواع ان - قسمت پنجم

«عشق» در معنای عام خود بیشتر به وجود رابطه دوستانه بین دونفر دلالت دارد. عشق معمولاً نوعی توجه و اهمیت دادن به یک شخص یا شیء است که حتی گاهی این عشق محدود به خود نمی‌شود (مفهوم خودشیفتگی). با این وجود در مورد مفهوم عشق نظرات متفاوتی وجود دارد. عده‌ای وجود عشق را نفی می‌کنند. عده‌ای هم آن را یک مفهوم انتزاعی جدید می‌دانند و تاریخ «ورود» این واژه به زبان انسان‌ها و در واقع اختراع آن را طی قرون وسطی یا اندکی پس از آن می‌دانند که این نظر با گنجینه باستانی موجود در زمینه عشق و شاعری در تضاد است. عده دیگری هم می‌گویند که عشق وجود دارد و یک مفهوم انتزاعی صرف نیست، اما نمی‌توان آن را تعریف کرد و در واقع کمیتی معنوی و متافیزیک است. برخی از روان‌شناسان اعتقاد دارند که عشق عمل به عاریه سپردن «مرزهای خودی» یا «حب نفس» به دیگران است. عده‌ای هم سعی دارند عشق را از طریق جلوه‌های آن در زندگی امروزی تعریف نمایند.

تفاوت‌های فرهنگی میان کشورها و اقوام مختلف امکان دستیابی به یک معنای همگانی و فراگیر درمورد کلمه عشق را تقریباً ناممکن ساخته‌است. در توصیف کلمه عشق ممکن است عشق به یک نفس یا عقیده، عشق به یک قانون یا مؤسسه، عشق به جسم (بدن)، عشق به طبیعت، عشق به غذا، عشق به پول، عشق به آموختن، عشق به قدرت، عشق به شهوت، یا عشق به انواع مفاهیم دیگر در نظر باشد و افراد مختلف برای افراد و چیزهای مختلف درجه دوست داشتن متفاوتی را بروز می‌دهند. عشق مفهومی انتزاعی است که تجربه کردن آن بسیار ساده‌تر از توصیفش است. به علت پیچیدگی مفهوم عشق و انتزاعی بودن آن معمولاً بحث درمورد آن به کلیشه‌های ذهنی خلاصه می‌شود و درمورد این کلمه ضرب‌المثل‌های زیادی وجود دارد، از گفته ویرژیل یعنی «عشق همه جا را تسخیر می‌کند» گرفته تا آواز گروه بیتلز یعنی «همه چیزی که به آن احتیاج داری عشق است». برتراند راسل عشق را یک «ارزش مطلق» می‌داند که در برابر ارزش نسبی قرار دارد.