احکام خانواده در قانون ساسانی احکامی در جهت استحکام روابط خانوادگی بود، وبه زن حقوقی معادل حقوق مرد می داد. قانون اوستا مقرر کرده بود که بر پدر و مادر واجب است که وقتی دختر به سن بلوغ رسید او را به شوهر بدهند، زیرا گناه است که دختر بالغ را از مادر شدن بازدارند.
سن بلوغ نیز ۱۵ سال تعیین شده بود. در سکادم نسک آمده که دختر باید در سن ۱۵ سالگی ازدواج کند. به عبارت دیگر، دختر پائین تر از ۱۵ ساله را نمی توان به شوهرداد.
گزارشهائی که از ازدواج دختران خاندانهای اشرافی در اوائل خلافت عباسی وجود دارد خبر از آن می دهد که دخترانِ خاندان های اشرافی پیش از ۱۸ سالگی ازدواج نمی کردند.
مثلا »پوران « دختر یک زرتشتی نومسلمان به نام حسن سرخسی که برادرش فضل سرخسی مربیِ مأمون بود نامزد خلیفه مأمون شد، ولی مأمون مجبور شد که چندسال صبر کند تا پوران در خانۀ پدر و مادرش به ۱۸ سالگی رسید، و آنگاه جشن باشکوه عروسی و ازدواج برپا شد که در جملۀ رخدادهای مهم تاریخی در کتابها آمده است.
این رسم می تواند بازمانده از قانون ساسانی باشد. منظور آنکه قانون ساسانی سن ازدواج برای دختر را بین ۱۵ تا ۱۸ سال مقرر کرده بود.
دختر گرچه تابع ارادۀ پدر و مادر بود ولی در انتخاب شوهر برای خودش آزادی داشت؛ و این را در داستانهای شاهنامه می توان دید.
طبق قانونی که در زمان داریوش بزرگ وضع شده و در »گوند دات « آمده بود، چنانچه دختری در اثر ارتباط نهانی با پسر یا مردی آبستن می شد، کیفرش آن بود که زنِ آن پسر یا مرد بشود، و کیفر آن پسر یا مرد نیز آن بود که آن دختر را به زنی بگیرد. ننگ چنین ازدواجی تا آخر عمر دامن آن جفت خطاکار را می گرفت و سبب می شد که چنین خطائی کمتر اتفاق بیفتد. فرزندی که از این رابطه متولد شده بود فرزند قانونی شمرده می شد، ولی چنانچه در خانوادۀ دختر به دنیا آمده بود فرزندِ پدر
و مادر دختر شمرده می شد.

بن مایه : تاریخ ایران باستان امیر حسین خنجی