من یک هودار هستم ، مثل خیلی های دیگر
خودت هم نمی دانی چرا یک تیم را دوست می داری
از سالها قبل ، زمانی که محمد مایلی کهن و ضیاء عرب شاهی، سلطان علی پروین و..... بازی می کردند
از تلویزیون سیاه و سفید روستا ، که خیلی وقت ها برق هم نبود و با موتور برق همسایه ،برق تامین می شد
بازی های پرسپولیس را می دیدم
عشق بود دریبل های علی پروین
مرام ومعرفت محمد مایلی کهن
صلابت محمد دادکان
بازیخوانی محمد پینجعلی
غیرت و تعصب مجتبی محرمی
و الباقی
تازه فوتبال ما پولی شده بود
و تازه آبی ها آموخته بودند با پول و به اسم حرفه ای شدن ، میتوان خیلی کارها کرد
همین سالها بود که سرو کله تیم های صنعتی پیدا شد
پول بود که پرداخت می شد
دیگر تعصب به پیراهن شعار دهن پرکنی شده بود
و این شد که پرسپولیس خالی از ستاره ها شد
همه رفتند تا بتوانند خانواده را تامین کنند
بی آنکه کسی اشک من هوادار نوجوان را ببیند
علی پروین ماند و آن پیکان معروفش که همه باشگاه پرسپولیس در صندوق عقب آن بود!!!!
بعد از آن که مهندس عابدینی رقت ، دوران سیاه ما شروع شد
هر روز حرف تازه ای بود و حاشیه تازه
دیگر نشد که نشد روی خوش ببینیم
البته چند قهرمانی آوریم
ولی با زور و جبر و فشار
وگرنه رقبا همه از ما بهتر بودند
پول داشتند
سرمایه دار بودند
و بخاطر همین ، حرفه ای عمل می کردند!!
فدارسیون نشینان هم حرفه ای شده بودند
حالا ساکت بود تا هم تیمش را تامین کند و هم دست و بال عوامل فدراسیون و کمیته داوری را چرب و چیلی کند
آخر آنها هم زحمت می کشیدند
زن وبچه داشتند
باید خودشان را تامین می کردند!!!
این شد که شب قبل از دربی برای کمک داور تلویزیون 52 اینچ بردند ، تا کمی از زحمات فردایش جبران شود!!!
این شد که محمود رفیعی در ورزشگاه آزادی تهران ، هرکاری خواست کرد تا بفهماند چقدر بزرگ است و پرتوان
و اینکه با این همه صلابت و بزرگی ، سالها حقش را خورده بودند
وگرنه او باید فینال جام جهانی را سوت بزند
باز یپرسپولیس که برای او کوچک بوده و کوچک هست
هر چه خواست کرد
چون سوت دست او بود
او حاکم بود
و تیم ما که میزبان بود
بازنده شد
چون قاضی میدان تشخیص داده بود و تعیین کرده بود
بعد هم آقای رفیعی رفت شمال تا به زندگی روستائیش بپردازد
کمیته داوری و فدارسیون هم چون حرفه ای شده بودند روی حرف داورشان حرف نزنند
و مثل کشورهای پیشرفته
اینجا دموکراسی موج می زد
حق با داور بود و تشخیص درست و صحیحش
ما خیلی باحالیم
خیلی
