هرچه جلوتر می رفتیم ، نشانه های حرفه ای شدن ، بیشتر هویدا می شد
حالا در رسانه ملی ما هم (که جزء نوادر جهان هست) در راستای حرفه ای شدن فوتبال، حرفه ای شده بود
کارشناسان گزارشگر آمده بودند
جوان
پرشور
پر توان
پر استعداد
این دسته چون حرفه ای بودند و پراستعداد ، ابائی نداشتند که تمایل رنگی شان را اشکارا فریاد بزنند و بیان کنند
بی پروا می گفتند طرف دار تیم برنده دربی نیستند(پرسپولیس برده بود)
و عجبا که از ده یا بیست گزارشگر موجود در رسانه ملی ، هشتاد ویا نود درصدشان ، همین عقیده را داشتند
حالا کار به جائی رسیده بود که بی پروا توهین می کردند
بی پروا متلک می انداختند
و بی هیچ واهمه ای به رفتار حرفه ای خودشان ، افتخار می کردند
و این ها را نشانه بلوغ می دانستند
البته من مثل آقای مزدک میرزائی ، جواد خیابانی ، سرهنگ علی فر، رضا جاودانی و غیرو حرفه ای نیستم
فهم و شعور امروزی آنها را هم ندارم
درک درستی از جهان مدرن و دنیای رسانه هم ندارم
اما فقط مانده ام که چرا در سایر ممالک رسانه ملی ندارند
شبکه های تلویزیونی خصوصی هستند
و از ابتدا تکلیفشان روشن
من فکر می کنم وقتی رسانه ای ادعای ملی بودن را دارد نباید به سمت و سوئی غش کند
نباید در آن به راحتی به کسی که باب میل من نیست توهین کرد
نمی شود احساسات هزارن نفر دیگر را ندیدیه گرفت و بر طبل احساس شخصی خودت بکوبی
اگر با لطایف الحیلی توانسته ای به این جایگاه برسی و از طریق رسانه ملی اینقدر معروف شوی و پول پارو کنی
لااقل شعور و فهمش را داشته باش و بی پروا توهین نکن
حالا جواد خیابانی که سالها دروازه بان تیم های پایه استقلال بوده به مقام استادی رسیده است
کلاس گذاشته و آموزش می دهد
سبکی دارد منحصر به فرد
حالا در شهرستان ها هم رد پای استاد جواد خیابانی را می بینیم
ما خیلی باحالیم
خیلی
